Modowe błędy jakie popełniałam:)

Dobrze bawiłam się pisząc tego posta- trochę wspominek o modowych błędach pokazało mi, jak obcy był to dla mnie temat.
Ostatnio od jednej z Was dostałam miły komentarz dotyczący stylu i śmiałam się w duchu, bo jestem osobą, która do bardziej świadomego ubierania się doszła wyjątkowo późno. Jestem też przypadkiem, który zupełnie nie miał gdzie podpatrzeć jak należy to robić i do skończenia studiów był otoczony modą hm... dziwną.
Jestem ciekawa jak było u Was? Sama mogłabym zrobić jeszcze listę błędów jakie zdarza mi się popełniać, ale te błędy z przeszłości są o wiele bardziej zabawne:))







1.Kupowałam spodnie o dwa rozmiary za duże.

Właściwie nie wiem czemu, bo moje wymiary znacznie się nie zmieniały, ale po prostu nie mieściło mi się w głowie kupno czegoś mniejszego niż 38. Może była to pozostałość po maminym kupowaniu za dużego, może jakoś odzwierciedlało moje wyobrażenie o rozmiarach nóg:D. Najśmieszniejsze jest jednak to, że takie zakupy zdarzały mi się jeszcze półtora roku temu, kiedy przezornie, w Tally Weijl (miejscu które znane jest z jeansów rozciągających się w noszeniu o rozmiar lub dwa) kupiłam parę w rozmiarze 38. Oczywiście nie były idealne w dniu zakupu a po paru godzinach noszenia musiałam je podciągać (co ciekawe dalej ich nie wymieniłam!). Rozciąganie się jeansów i spodni w ogóle to osobny temat i niestety kwestia bardzo nieprzewidywalna. Mimo że dużo słyszałam o tym od każdej sprzedawczyni, nadal wydawało mi się to bajką zmyśloną po to bym musiała w pocie czoła wciskać się w coś w co nie wejdę. Czy ta kobieta nie widzi że nie wejdę w ten rozmiar?!


Sądziłam też, że to wciskanie się zupełnie dyskwalifikuje spodnie, tymczasem okazało się, że to jedyny sposób na to aby finalnie po jakimś czasie niektóre modele lub materiały dobrze na mnie leżały.


Ostatnio któraś z Was pytała mnie o ulubione jeansy i ich marki. Być może parę lat temu jeszcze byłabym w stanie wymienić jakiś konkretny sklep, jednak teraz jeansy w jednym sklepie potrafią tak różnić się jakością, że niemal zupełnie przestałam kierować się marką. Miałam parę najgorszych Wranglerów które okazały się nietrafionym zakupem i parę Wranglerów idealnych (te różnił materiał), jeasny z Bershki które po pierwszym praniu nadawały się do kosza oraz takie, które kocham, jeansy z H&M które mam 6 lat- wszystko zależy od materiału i teraz po latach prób i błędów jestem w stanie wyczuć co się u mnie sprawdzi. Jeansy biorę po prostu na dotyk.




2.Nie potrafiłam łączyć ubrań dopasowanych z luźnymi- zawsze u mnie było albo luźno albo 'opinająco'.


Teraz nadal lubię stawiać na dopasowane połączenia, głównie za sprawą ukochanej ołówkowej spódnicy, do której zakładam golf lub proste bluzki, ale zrezygnowałam z tych całkowicie luźnych zestawów.

Kiedyś naprawdę przeważały w mojej szafie a dokładniej były tymi najczęściej wybieranymi. Luźna bluzka, luźne spodnie:D. Luźna spódnica, luźna bluzka. Fakt, dół był zawsze luźny bo spodnie w końcu za duże. Ale generalnie zasada dobierania przeciwieństw nie istniała w mojej głowie i rzadko zdarzały mi się w tej kwestii świadome decyzje.

3. Sądziłam, że mam w szafie dobrą bazę:)


Tymczasem nie miałam:

-ani jednej białej koszuli!!!

-ani jednej białej lub kremowej bluzki z długim lub krótkim rękawem

-czarnych idealnych jeansów

-nawet połowy sensownej torebki:D

-generalnie dobrych jeansów

-ładnych butów- naprawdę

-paru ładnych swetrów- dziadostwo:D



Właściwie rzeczy których mi brakowało mogłabym wymieniać bez końca. Miałam za to różne dziwne ubrania. Najlepiej o tym świadczy fakt, że z czasów studenckich nie zachowałam prawie nic, oprócz jednej pary jeansów (te z H&M), t-shirtu, marynarki (którą wybierałam na zakupach z mamą i chyba to mnie ocaliło, dodatkowo jakimś cudem udało mi się kupić dobry rozmiar;)) a wszystko co noszę obecnie nabyłam w ciągu ostatnich dwóch lat.


Teraz myślę, że duży wpływ na moją szafę miało liceum i studia. Najpierw plastyk potem grafika i Akademia Sztuk Pięknych:). Dziewczyny na ASP mają genialne poczucie stylu, teraz znacznie lepsze niż kiedyś. Bop kiedy studiowałam ubiór miał być dziwny. Nie dziewczęcy, nie kobiecy. Teraz każda znajoma z którą o tym rozmawiam strasznie się z tego śmieje, ale naprawdę wyglądałyśmy trochę jak grupa dziwaków. To, że byłeś w stanie rozpoznać studentkę ASP na ulicy, nawet jeśli nie dźwigała ze sobą ogromnej, czarnej teczki to norma. Na każdym kierunku dziewczyny były trochę inne i ich styl bardzo się różnił- najbardziej eleganckie były te z Architektury Wnętrz, najgorzej miały rzeźbiarki, które na co dzień musiały przebierać się stroje robocze, bo praktycznie cały czas miały kontakt z gliną (możecie sobie wyobrazić, coś jak dzień na budowie). Na roku równoległym to mojego była tylko jedna elegancko ubrana rzeźbiarka, która od razu zyskała pseudonim 'Miss', bo po zajęciach chodziła w ładnym dopasowanym płaszczu i kozakach na obcasie. Teraz wiem, że wyglądała po prostu normalnie, jednak jak na tamte warunki naprawdę się wyróżniała.

Rzeźbiarki miały przechlapane, ale malarki też nie miały lekko,  graficzki trochę rysowały, trochę malowały, odbijały (dzień z benzyną, czarne łapki) a właściwie każde moje ubranie było 'ociapane' farbą. W pracowni nie dało się nic położyć na stołkach czy podestach, bo farba olejna czekała w każdym zakamarku, gotowa by z czarnych spodni zrobić spodnie we wzorki. Wtedy zostawało tylko polewanie się terpentyną, asysta innych osób które szmatkami próbowały ten wzorek z ciebie zetrzeć i podążający za Tobą cały dzień zapach… farby olejnej i tej terpentyny właśnie. Sama dziwię się, jak bardzo przez te parę lat wszystko się zmieniło. Teraz dziewczyny na moich byłych studiach potrafią wyglądać bosko. Ostatnio przeglądając stare zdjęcia zauważyłam, że na całym moim roku była tylko jedna dziewczyna, która nosiła makijaż- zawsze miała podkład, brozner, kreski, tusz i róż. I była naprawdę w tej kwestii rodzynkiem:D


Jak same rozumiecie, na studiach nie nabyłam żadnych odzieżowych skarbów i nie miałam pojęcia o modzie.

4. Nie wiedziałam czego mi brakuje i zawsze kupowałam nie to, co trzeba.


Świadomość tego, co powinnam mieć spłynęła na mnie dopiero jakiś czas temu. Było tego naprawdę sporo. Mimo tego, miałam moment w którym nadal kupowałabym kolejne klony ulubionych rzeczy, nie mając butów o klasycznym kroju czy torebki innej niż czarna. Dokładnie tak, jak jest to opisane w każdym podręczniku o modzie, rzucałam się na przecenione rzeczy, niezależnie o tego, czy były mi potrzebne czy nie.

5. Nie umiałam analizować połączeń w outfitach na zdjęciach i wyciągać wniosków.


To chyba błąd który u mnie pokutował najdłużej. Niektóre osoby mają dar rozbierania modowych magazynów czy blogów na czynniki pierwsze i 'uczą' się zasad łączenia nawet, jeśli nad nimi za bardzo nie myślą.

Niestety, bardzo długo tego nie widziałam. Proste zasady jakimi kierował się udany outfit, dla mnie zupełnie nie istniały. Patrząc na zdjęcie połączenia które mi się spodobało w ogóle nie widziałam, że jest to połączenie np szarej marynarki, białej bluzki, czarnego dołu- struktur matowych u góry, łączących się z np błyszczącymi spodniami i znów zamszowymi butami.


Obserwacje typu luźna góra, dopasowany dół, torebka mała, torebka duża też mi się nie zdarzały. Teraz dalej są najbardziej pouczające i dla mnie najbardziej pomocne:)

Dajcie koniecznie znać jakie błędy Wam się zdarzały lub zdarzają! Jakie modowe style przechodziłyście od czasów gimnazjum?

Jeśli macie pytania które pominęłam (zaraz jeszcze zerknę do wczorajszego posta) wrzucajcie je tutaj:) Dopominajcie się do skutku!

Buziaki

Ala